Chiliasme.

Door A. Lukkien.

Wanneer we de woorden van Openb. 20 gelooven: dat Satan gedurende duizend jaren gebonden zal zijn; dat de overwinnaars gedurende de duizend jaren als koningen met Christus zullen heerschen; dat de overige dooden niet zullen leven, tot die duizend jaren geëindigd zijn; dat na de duizend jaren de Satan uit zijn gevangenis ontbonden zal worden om opnieuw de volken te verleiden, dan noemen de menschen ons Chiliasten.

Die naam is niet vreemd. Chilios beteekent duizend; we hebben dat woord, een beetje gewijzigd, in kilometer, kilogram, enz. Chiliasme wil dus zeggen, dat men gelooft in een toekomstige wereldtoestand, die beter zal zijn dan de tegenwoordige en die duizend jaren duren zal.

Wanneer we dat niet gelooven, wanneer we gelooven, dat aan den tegenwoordigen toestand plotseling een einde komt, en dat dan de toestand van eeuwige vreugde of eeuwige pijn begint, dan worden we gerekend tot de rechtzinnigen.

Nu zouden we beter doen dergelijke namen nooit te gebruiken, en alleen te spreken van geloovigen en ongeloovigen. De Schrift gebruikt ten aanzien van wat naar buiten openbaar wordt geen andere onderscheiding dan deze, en daarnaast voor wat het inwendige leven betreft, die andere, of we in Christus of met in Christus zijn, wat eigenlijk de eerste onderscheiding is.

Van wie in Christus zijn, kan verwacht worden, dat ze gelooven, wat God door Zijn profeten en apostelen in de Schriften heeft gezegd. Maar dat is niet altijd het geval. Tot de mannen, die naar Emmaus gingen, zei de Heer: "O gij onverstandigen en tragen van hart, om te gelooven al wat de prof eten gesproken hebben!" (Luk. 24:25.) Men kan wel een discipel van Christus zijn, en toch niet alles gelooven wat Hij zegt. Maar die toestand is niet goed, en het is noodig, dat we altijd weer elkander opwekken om te gelooven, al wat de apostelen en de profeten hebben gesproken.

De Schrift vertelt op vele plaatsen, dat de Joden zullen terugkeeren naar hun land; (Deut. 4:30; Micha 4:1-8.) dat ze dan niet meer ongehoorzaam zullen zijn; (Ez. 11:19, 20; 36:26, 27.) dat God een nieuw verbond met hen zal maken, zoodat zij de wet in hun verstand en in hun hart hebben; (Jer. 31:31-34; Hebr. 8:8-12.) dat ze allen priesters zullen zijn, (Jes. 61:6; 1 Petr. 2:5, 9.) dat ze tot een zegen voor alle volken zullen zijn; (Gen. 12:2; Zach. 8:13.) dat ze een volk van rechtvaardigen zullen zijn; (Jes. 60:21.) dat alle natiën God zullen dienen, wanneer eerst Israel behouden is. (Ps. 102:14-18; 86:9.) Ik noem er slechts enkele; er zijn er vele.

Nu zijn er vele geloovigen, die bij het lezen van deze profetieën in hun gedachten vóór den naam Israel in hun gedachten het woord "geestelijk" plaatsen en dus denken aan een "geestelijk Israel," waarmee ze dan de gemeente van Christus bedoelen, die uit geloovige Joden en heidenen bestaat. Ze meenen, dat de geschiedenis van Israel uit is sedert de verwoesting van Jeruzalem, en ze zeggen, dat alle nog niet vervulde profetieën hun geestelijke vervulling krijgen in geestelijk Israel. Ze meenen, dat de heidenen toegebracht zullen worden door middel van de zending, en er zijn er, die vóór het einde der wereld nog een heerlijken kerkstaat verwachten, waarbij ook vele Joden Christen worden. Maar dat Israel als volk nog een toekomst heeft, dat gelooven ze niet.

Wie wel aan de letterlijke vervulling van het woord der profetie gelooven, hebben begrepen, dat die toekomst van Israel en de volken, waarin alom gerechtigheid heerscht en alle natiën wandelen in het licht, in verband moet worden gebracht met Openb. 20. Wanneer Satan gebonden wordt en de volken niet meer verleidt, dan zal Christus als Koning heerschen, en dan komt de gerechtigheid en de vrede wel.

Duizend jaren zal die toestand duren, zooals in Openb. 20 zes maal staat, en daarom spreekt men van een duizendjarig rijk.

Dat duizendjarig rijk begint doordat Christus wederkomt, niet om te oordeelen de levenden en de dooden, maar om Israel te verlossen en te herstellen. (Zach. 14:1-11.) Israel, het verdrukte volk, zal het heerschende volk zijn, (Jer. 31:7.) niet om de wereld te onderdrukken, maar om ze te zegenen. (Jes. 19:24, 25.)

Dat duizendjarig rijk eindigt, doordat Satan wordt ontbonden, om opnieuw de volken te verleiden tot den opstand. Daarna volgt de val van Satan, en dan komt het oordeel van de dooden. Daarop komt de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, een toestand van nog grooter heerlijkheid dan die van de duizend jaren.

Wanneer ik nu dat alles geloof, omdat het in de Schrift staat, dan heet ik een Chiliast en dan geld ik in ons goede land voor een ketter en een verleider. Ik weet wel, hoe dat komt.

In de zestiende eeuw, den tijd van de Kerkhervorming, waren er ook predikers, die tegen Luther in den doop der geloovigen predikten in plaats van den kinderdoop. Onder hen stonden mannen op, die het denkbeeld van een duizendjarig vrederijk aangrepen, en die er zoo weinig van begrepen, dat ze het zelf gingen stichten met oorlog en geweld, waarbij ze natuurlijk in botsing kwamen met de regeeringen. In Munster hebben ze het koninkrijk Sion gesticht, waar een soort communisme heerschte. Dat heeft geleid tot vreeselijken strijd en tot beestachtige toestanden. Luther heeft er fel tegen geijverd en de vorsten hebben de zaak bedwongen. En toen is in de ziel van het volk een onverbrekelijk verband gelegd tusschen de verwerping van den kinderdoop, de verwachting van het duizendjarig rijk en de gruwelen der wederdoopers. Zoodra iemand spreekt van de verwachting van het vrederijk, denkt men aan den opstand van de zestiende eeuw, en men doet het voorkomen alsof wie in dezen de Schrift gelooft, van plan is oproer te maken tegen de overheid.

Wie de Schrift gelooft, weet wel, dat de gemeente van Christus in dat duizendjarig rijk op aarde niet tegenwoordig zal zijn; zij is vóór dien tijd reeds opgenomen volgens hetgeen geopenbaard is in 1 Thess. 4 en 1 Kor. 15. Paulus noemt dat een verborgenheid in 1 Kor. 15:51, omdat het tot zoo lang altijd verborgen was geweest, en de vroegere profeten hebben daarover dus niet gesproken. Maar wel spraken ze over het aardsche vrederijk, dat aan Israel en de volken beloofd is. Volgens de Schrift zal eerst de Antichrist komen, de schijn-Christus, die de geheele aarde onderwerpt en door allen aangebeden wordt. En wanneer deze overwonnen is, Openb. 19, dan komt het vrederijk van Openb. 20.

Maar wat deze dingen betreft, is de Christenheid over het algemeen zeer onkundig. Het is Satan in de zestiende eeuw gelukt, de Hervorming op deze twee punten: kinderdoop en toekomstleer, tegen te houden, door op zijn manier een vrederijk te stichten te Munster. En dat werkt nog altijd door. Spreek met veel menschen niet over de toekomstverwachting van Israel en de volken, of ze kijken u aan voor een geestverwant van de Wederdoopers. Ze noemen u een Chiliast en waarschuwen tegen u. Omdat men wel op de hoogte is van de gruwelen van de zestiende eeuw en van wat daartegen is gezegd en gedaan, maar niet op de hoogte is van wat de Schrift zegt. Tegen Israels verwachting wordt gewaarschuwd als tegen een gevaarlijke droomerij. En dat waar de Schrift op zoo vele plaatsen in ronde woorden over die verwachting spreekt, zoo duidelijk dat een kind het verstaan kan.

Lees eens aan een negenjarigen schooljongen Ezech. 37:15--28 voor en vraag hem, wat daar nu staat. Hij zal u antwoorden, dat de twee stammen en de tien stammen weer één volk zullen zijn in het land Kanaän. Vraag datzelfde aan een geleerde, en hij zal u antwoorden, dat de geloovigen uit de Joden en uit de heidenen één lichaam zijn in de kerk. (Zie Kantteekeningen van den Staten-Bijbel) Wie van de twee leest de Schrift, dat kind of die geleerde?

In Ezech. 16:55 staat, dat Jerusalem zal wederkeeren tot haar vorigen staat, tegelijk met Sodom en met Samaria, die ook tot haar vorigen staat zullen terugkeeren. De Kantteekeningen zeggen daarvan: dat wil zeggen nimmermeer. Sodom wordt niet hersteld en dus Samaria en Jerusalem ook niet. God zegt, dat Hij Sodom en Samaria aan Jerusalem zal geven tot dochters; (vers 61.) de menschen zeggen, dat Hij alle drie, Sodom, Samaria en Jerusalem voor goed verworpen heeft. Men moet maar durven!

Eén ding is gelukkig: in onzen tijd wordt in vele kringen het woord der profetie weer gelezen en geloofd. De onwil om de profetieën te gelooven is in streng kerkelijke kringen het grootst. Daar roept men het luidst van Chiliasme, wanneer iemand belijdt te gelooven, wat de Schrift zegt, en daar is men het minst geneigd tot onderzoek van de Schrift zelf. En dat is te begrijpen. Wie de leer betreffende het duizendjarig rijk aanvaardt, erkent, dat God met het volk van Israel nog Zijn plannen heeft, en laat dus de leer van een "geestelijk Israel" los. En wie "geestelijk Israel" loslaat, erkent, dat Paulus aan natuurlijk Israel dacht, toen hij in Rom. 9:4 schreef, dat de verbonden, het oude en het nieuwe, van de Israelieten zijn, zijn maagschap naar het vleesch. Zoo iemand zegt voortaan niet meer,. dat wij in het nieuwe verbond leven. En wie de verbondsleer loslaat, heeft geen grond meer voor den kinderdoop. Het eene zit aan het andere vast. En daarom kan het niet anders, of de kerk moet zich verzetten tegen de leer van het duizendjarig rijk.

Natuurlijk is het de vraag, of dat mag. Of het goed is, de profetieën aangaande de toekomst van Israel en de volken weg te redeneeren, en te zeggen, dat God iets anders gezegd heeft, dan Hij bedoelde; dat Hij over aardsche zegeningen van Israel heeft gesproken en geestelijke zegeningen voor de gemeente heeft bedoeld. Wie zullen we gelooven, apostelen en profeten, of de leeraars der zestiende eeuw, die bang waren geworden voor de Wederdoopers?

De Kerkhervorming is teruggegaan tot de kerkvaders van de vierde eeuw. Het is jammer, dat ze niet tot de eerste eeuw is gegaan. Luther en Calvijn noemen zich beide leerlingen van Augustinus, en uit den tijd van Augustinus dagteekent de leer van het geestelijk Israel.

Het wordt tijd, dat we teruggaan tot de Schrift zelf. Paulus spreekt niet van een geestelijk Israel. Hij schrijft in Gal. 6:16 het kleine woordje en, dat in dit verband boekdeelen spreekt. "Zoovelen er naar dezen regel (van vers 14 en 15) zullen wandelen, over hen vrede en barmhartigheid, en over het Israel Gods." Volgens de heerschende leer had hij moeten schrijven: "dat wil zeggen over het Israels Gods." Maar hij schrijft en. In het geïnspireerde woord van Paulus is het Israel Gods niet hetzelfde als de gemeente Gods, maar iets anders. "En over het Israel Gods."

A. Lukkien

Schrift en Leer

Deze uitgave is een reproductie van niet langer verkrijgbaar materiaal
en mag worden gereproduceerd voor persoonlijk gebruik.